پروفسور موچوپولوس استاد فلسفه ـ دانشگاه آتن
دغدغه اصلی استاد جعفری، هدف و آینده بشریت بود. محققی بود که تجربه های فراوانی از مسائل و معضلات جامعه معاصر داشت و نمی کوشید که خود را از این مسائل پنهان دارد.
ما به بحث و گفتگو با هم عادت داشتیم، به ویژه درباره تکنولوژی که ساعت های مدیدی به طول می انجامید. او بر این باور بود که: تکنولوژی، عاملی منفی برای تمدن ماست، زیرا به کمال باطن اجازه بروز نمی دهد. من با این نظر مخالف بودم و بر این باور بودم که: در کشور ایران از تکنولوژی بهره گیری شده است، البته در جهت خیر بشر. او پذیرفت که تکنولوژی می تواند بشر را کمک کند، اما به شرط آن که بشر آن را تنها به عنوان ابزار و وسیله به کار گیرد.
این تنها یک مثال بود از سال ها مباحثات عمیق، البته با خصوصیات مختلف. او همواره در طول مباحثات، جلوه گر تفکری دقیق و اراده ای عالی بود. به یاد می آورم رفتار دلپذیر او را با دانشجویانم در دانشگاه آتن. دانشجویان یونانی، نظم کلاس را به هم ریخته بودند و من عصبانی بودم از این که آن ها یک روحانی را در فرهنگ خود می بینند و نیشخند می زنند، چرا که او خود را با زبانی با آن ها مخاطب می ساخت که دانشجویان نمی فهمیدند. اما در طول سخنرانی، دانشجویان توجهی ویژه به سخنرانی کردند و با جذابیت تمام به ترجمه سخنان ایشان گوش دادند. سپس با شوق به این که مطالب فراوانی در حال آموختن هستند، با کف زدن های پیوسته او را تشویق می کردند که تجلیِ پذیرشِ مثبتِ درسهای جعفری بود. او در آن جا به گونه ای الهام آمیز با آن ها ارتباط برقرار کرد. از این رو، فهمیدم این یک هدیه الهی بود که یک استاد تا بدین حد شگفت انگیز باشد.
جعفری سرشار از احساسات عمیق بود. همکاران من در دیدار با او، آن چنان تأثیر پذیرفتند که او را احاطه کرده بودند. این تلقی اینجانب را که با اهمیت است، ارائه می کنم و افتخار می کنم که او دوست من و نماد روحِ اسلامیِ ایران بود. هم چنین، وی استاد برجسته فلسفه اسلامی و ارزش های اخلاقی را از قرآن برگرفته بود. او منتقد اندیشه اجتماعی جهان معاصر و پژوهشگری که هم از ارزش های کهن و هم از ارزش های نوین برخوردار بود.
تأکید می کنم: او در این دیدارها می کوشید این اندیشه ها را برای خارج از ایران در دسترس قرار دهد. اجازه دهید تا بگریم، چرا که او انسانی ارزشمند و در بر دارنده ارزش های همه جانبه ـ نه منحصر به یک موضوع خاص ـ بود. دیدگاه او امیدبخش و رضایت آمیز بود. هرگز او را ناراحت و با چهره ای در هم کشیده ندیدم. او به خوبی می دانست چگونه بر لبانش برای دیگران ـ به ویژه برای خودش ـ تبسّم کند.
