عرفان مثبت

3- در عرفان مثبت، تنها به آثار زیانبار خود طبیعی توجه نمی شود، بلكه به جاذبه كمال در سازندگی انسان ها نیز عنایت نشان داده می شود. در عرفان مثبت، دوشادوش توجه به آثار زیانبار خود طبیعی و لزوم كوشش برای نجات یافتن از آن، به ابعاد مثبت وجودی انسان و توانایی های وی در راه رشد و كمال نیز توجه می شود.

4- در عرفان مثبت، نه خود بزرگ بینی وجود دارد و نه خود كوچك بینی. متأسفانه گاه آدمی به هنگام نفی تكبر و خودبزرگ بینی و خودپرستی كه پلید هستند، به كوچك كردن خود و نفی امتیازاتی كه انسان دارد، می پردازد و در نتیجه، از رشد وكمال باز می ماند.

مَن آمَنَ بی مَن باتَ شَبعانا وَ جارُهُ آل مُسلِمِ جائِع

"كسی كه در حال سیری شب را به روز برساند، ولی همسایه مسلمانش گرسنه باشد، به من ایمان نیاورده است."

در عرفان مثبت، نمی توان گفت: "به من چه كه دیگران در چه حالند". هر اندازه كه انسان در مسیر عرفان مثبت گام های بلندتری بردارد، به همان اندازه، تابش اشعه ربانی وی بر دیگران گسترده تر خواهد شد.

6- در عرفان مثبت، تكلیف و وظیفه درخشش خاصی دارد. احساس تكلیف از روی آگاهی و آزادانه و بدون توقع پاداش یا ترس از كیفر، عامل اساسی آزادی روح از چنگال تمایلات حیوانی تلقی می شود.

7- در عرفان مثبت، همه رویدادها مطابق با واقع انعكاس پیدا می كنند، زیرا بیان امور خلاف واقع، مبارزه با خویشتن است. متأسفانه بعضی از مدعیان عرفان به بهانه مصلحت، به دروغ و بیان امور غیر واقعی می پردازند. اینان متوجه نیستند كه ضرر روحی دروغ بیش تر از فایده بسیاری از مصلحت هاست. موقعیت های گوناگون فردی و اجتماعی، هیچ گاه عارف حقیقی را به انحراف از صدق و راستی نمی كشانند.

8- در عرفان مثبت، حركت سالك در راه حق و حقیقت است. معنای حركت آزادانه در راه حق، با عظمت تر از معامله گری های مردم معمولی است. تا انسان فروغی از حق نگیرد و حق بر او تجلی پیدا نكند، هرگز در میان نوسانات و فراز و نشیب های زندگی، در مسیر حق حركت نخواهد كرد.

9- در عرفان مثبت، حركت سالك در پرتو فرامین خداوندی و پیروی از روش پیامبر)ص( است.

حیات عرفانی مستند به دلیل روشن است و تكیه گاه آن، نه هوا و هوس های نفسانی است و نه عوامل جبری زندگی. فروغ ربانی همواره فرا راه سالك است و سالك با عمل به احكام الهی، همواره جلوه حق را در همه اشیاء و امور می بیند.

10- عارف حقیقی همواره در راه است. و هیچ گاه خود را واصل نمی داند.

من غلام آن كه او در هر رباط       خویش را واصل نداند بر سماط

عارف حقیقی هیچ گاه نمی گوید كه من به حق رسیده و متوقف شده ام. در عرفان مثبت، توقف و به خود نگریستن، سد راه كمال است.

11- در عرفان مثبت، سالك خود را فریب نمی دهد، و كسی كه خود را فریب ندهد، فریب دیگران را نخواهد خورد. چون درون انسان همواره آكنده از خیالات و توهمات بی اساس و گرایش به لذایذ است، سالك باید مراقب باشد تا فریب امور خوشایند را نخورد. اگر سالك بتواند بدون آلودگی به خیالات و لذت پرستی ها به مسیر خود ادامه دهد، هیچ گاه در تكاپو برای نیل به حق، فریب نخواهد خورد. "من" فریب دهنده - در واقع - همان "خود طبیعی" است كه جلوی مدیریت قوا و استعدادهای او را می گیرد و مانع انتقال او به "من حقیقی" می شود.

12- چون عارف حقیقی از استقلال شخصیت برخوردار است، لذا فوق پذیرش و انكار مردم قرار دارد. به عبارت روشن تر، نه كثرت پیروان و تأیید آن ها موجب افزایش عزت برای او می شود و نه پراكنده شدن مردم، عامل هراس و نگرانی اوست.

13- در عرفان مثبت، دنیا مورد بی اعتنایی قرار نمی گیرد. عارف نه دنیا را پوچ می داند و نه به آن ناسزا می گوید. دنیا برای وی بهترین جایگاه صدق و واقع یابی است. دنیا جایگاه زندگی سالم و منطقی است. از نظر وی، حركت و تحول در دنیا قانونی است و انسان باید در مسیر قانون مندی های دنیا حركت كند. از جمله قانون مندی های دنیا این است كه اگر انسان از شخصیت ساخته شده و آزادی استخدام شده در راه خیر و كمالات بی بهره باشد، دنیا قیافه حقیقی خود را به او نشان نخواهد داد.

14- اگر عارف به زمامداری برسد، همان روحیه ملكوتی را خواهد داشت كه در محراب عبادت دارد. عارف حقیقی در مسند زمامداری، از مردم انتظار سپاسگزاری ندارد، زیرا شخصیت او از چنگال تمایلات رها شده است. وی خود را مانند دیگران می بیند و نیازمند به حركت در مسیر كمال، لذا از مردم انتظار ندارد كه به بندگی او تن در دهند. وی وجود خود را عامل حركت و پویایی دیگران می داند، نه عامل توقف آن ها. وی انتظار ندارد كه مردم با ظاهرسازی و قیافه ساختگی با او روبه رو شوند. وی خود را مافوق حق نمی بیند.