در گردونه اجتماع

كار

 

كار دارای دو جنبه است:

 

1- ارزش وسیله ای : تنها از راه كار و كوشش است كه می توان محصولات یا نتایجی را به دست آورد. این قانون، استثناء بردار نیست و اگر برخی ساده لوحان گمان می كنند كه بدون كار و كوشش می توان نتایجی را به دست آورد، در اشتباه محض هستند.

 

2- ارزشی موضوعی كار: به این معنا كه خود كار دارای ارزش است.

برخی از صاحب نظران برای كار فقط جنبه وسیله ای قائل هستند و معتقدند كه كار پدیده ای است كه به خودی خود، نه دارای ارزش است و نه بی ارزش. در بررسی این دیدگاه باید گفت: اگر كار با علل جبری ارتباط برقرار كند، به خودی خود دارای ارزش نخواهد بود، اما اگر نسبت كار با انسان را در نظر بگیریم، یعنی انسان كاری را با آگاهی هدف گیری كند، آن كار در درون او تأثیر خواهد گذاشت. برخی افراد اگر زمینه را برای انجام كار پیدا كنند، دست به كار خواهند شد و به نتیجه آن توجهی نخواهند كرد. برای این افراد، كار دارای ارزش موضوعی است و اگر احتمال بدهند كه به نتیجه خواهند رسید، دست از كار برنخواهند داشت. افرادی كه ارزش كار را تنها به آثار و نتایج آن می دانند، همواره فرصت های ارزنده ای را به این بهانه كه نتیجه مهمی ندارد، از دست می دهند. از همین جاست كه گفته می شود: اعتقاد به ارزش موضوعی كار، نشانه زنده بودن فرد و اجتماع است و موجب می شود از كم ترین فرصت، بیش ترین نتایج به دست آید.

 

 

تعریف كار

 

"كار عبارت است از: حركتی كه دارای آثار مفید است و با هدف گیری آگاهانه به وجود می آید."

این تعریف شامل انواع كارها می شود. به طور مثال، در كار اقتصادی می توان گفت: "حركتی است آگاهانه و دارای تأثیر در مواد اولیه كه آن ها را برای مفید بودن در معیشت آدمی دگرگون می سازد."

 

ارزش كار: در طول تاریخ، تلاش های بسیاری در راه اثبات ارزش و حق كار انجام شده كه بیش تر این تلاش ها، بر دو عامل اساسی مبتنی بوده است:

 

1- افرادی كه انرژی های فكری و عضلانی خود را صرف تولید محصولاتی می كردند، در واقع در جهت ارزش كار تلاش می كردند. البته فعالیت های دست جمعی برای اثبات ارزش كار در دو قرن اخیر صورت گرفته است، زیرا این گونه فعالیت ها نیازمند مطرح شدن طبقه ای به عنوان كارگر بوده كه موقعیت خود را دریافته باشد. در دوران گذشته كه فعالیت های دست جمعی صورت می گرفته، كارگران در تلاش برای احراز موقعیتی خاص و دفاع از حقوق طبقه ای به نام كارگر نبوده اند، زیرا اولا محصول كار جزیی بوده و عمومیت نداشته است و این عمومیت و تكثر با پیدایش كارخانجات و صنایع آغاز شد. ثانیآ به ارزیابی جدی حیات بشری كه در كار مستهلك می شود، توجه نمی شده است. ثالثآ كارگران برای احراز حقوق و موقعیت كاری خود، همكاری و تفاهم گسترده را نداشتند. البته در فرهنگ انسانی به ارزش حیات توجه بسیار شده و در ضمن تأكید شده كه ارزش و حق كار را با فرمول هایی خاص نمی توان توجیه كرد، به ویژه آن جا كه كارگر از روی اضطرار تن به كار می دهد. از نظر فرهنگ پیشرو، هم باید رضایت واقعی كارگر را فراهم آورد و هم بهای واقعی كار را پرداخت، زیرا بسیاری از كارگران به جهت اشتغال فكری در جهت رفع نیازهای زندگی، ارزش واقعی كار خود را نمی دانند.

 

2- پیامبران و انسان شناسان واقعی همواره مردم را از عظمت و ارزش كار آگاه می نمودند. توصیه و دستورهای آنان مبنی بر این كه عدالت بنیاد و اساس حیات اجتماعی است، از دیگر نشانه های بها دادن به كار و ارزش حیاتی آن می باشد.

در بحث از ارزش كار نیز همواره باید به بعد انسانی ارزش توجه كرد. یعنی اگر در شناسایی و تعریف ارزش، انسان راحذف كنیم و فقط مفهوم مفید بودن را در نظر بگیریم، تعریف دقیقی از ارزش كار ارائه نداده ایم. از همین جاست كه در تعریف آن می گوییم: هر چیزی كه برای انسان مفید است و به دست آوردن آن احتیاج به كار یا دست برداشتن از اختصاصی كه شییء با ارزش به انسان در حال فردی یا گروهی دارد، دارای ارزش می باشد.

 

در دوران گذشته، ارزش كار به صورت های مختلفی بوده است. به طور مثال، در نظام فئودالی یا ارباب و رعیتی، سه نوع مبادله و ارزش كار دیده می شود:

1- اشتراك رعیت یا مالك در محصولات

2- دریافت وسایل معیشت به عنوان دستمزد

3- بیگاری كه كارگران حتی به حداقل معیشت خود دست نمی یافتند.

در نظام صنفی، استاد كار، گاه وسایل معاش كارآموز یا كارگر را می داد و گاه ارزش نقدی هم به او می پرداخت.

تعداد بازدید: ۴۳۹۳۶

فرم تماس

آدرس:

فلکه دوم صادقیه - بلوار آیت الله کاشانی - خ حسن آباد - کوچه 4 - پلاک 22 - ایران - تهران

کد پستی: 1481843465
مرکز فروش آثار:
ایمیل: info@ostad-jafari.com
تلفن ثابت: +9821 44091042 +9821 44005453
نمابر: +9821 44070200
حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به موسسه تدوین و نشر آثار علامه جعفری است
توسعه و پشتیبانی فنی شرکت توسعه همراه افزار ایرانیان