زیبایی و هنر

هنر پیرو، هنر پیشرو

هنر مانند دیگر پدیده های مرتبط با انسان، بر دونوع تقسیم می شود: پیرو و پیشرو.

هنر پیرو، هنری است كه تابع خواسته ها و تمایلات افراد جامعه است و هنرمند نیز دنباله رو آرمان ها و خواسته های مردم است. هنر پیرو دارای ویژگی های زیر است:

1- هنرمند پیرو چون تابع مردم است، ملاك كار خود را خواسته های مردم قرار می دهد.

2- در هنر پیرو، هنرمند كاری به آن چه كه شایسته و بایسته است، ندارد و سعی می كند تا با انتخاب های شخصی خود، آن چه را كه برای مردم جالب به نظر می رسد، عرضه كند. چنین هنری فرسوده خواهد شد و قطعآ نامی از آن در تاریخ باقی نخواهد ماند.

3- چون هنر پیرو كاری با هدف های اعلای حیات ندارد، لذا نمی تواند عامل حقیقی وحدت حیات انسان ها تلقی شود.

4- چون هنرمند پیرو تابع واقعیات موجود در جامعه خویش است و فقط آن ها را منعكس می كند، لذا از اندیشه های پویا و والا برخوردار نیست.

هنر پیشرو برخلاف هنر پیرو، تابع جامعه نیست. البته وی بریده از زمان و محیط خود هم نیست، بلكه به تصفیه واقعیات جاری می پردازد تا حقایق ناب را استخراج كند و آن ها را در مجرای حیات معقول مورد بهره برداری قرار دهد. هنرمند پیشرو از "آن چه هست" به نفع "آن چه باید بشود" سود می جوید. این هنر، جلوه گاه هنر متعهد است.

در این نوع هنر، هنرمند به تصفیه اوهام و پندارهای موجود در جامعه می پردازد. هنرمند پیشرو در تلاش است تا با عرضه اثر هنری خود، افراد جامعه را در مسیر حیات معقول قرار دهد. در هنر پیشرو، هنرمند - كه هنر را برای انسان در مسیر حیات معقول می خواهد - در ابتدا جهان هستی را مانند یك اثر هنری پرمحتوا و هدف دار تلقی می كند كه زیباست و عامل تحرك به سوی گردیدن های تكاملی می باشد.

نوگرایی در هنر

روح انسان به نوگرایی گرایش دارد و نوگرایی نیز به خودی خود دارای ارزش است. نوگرایی از آن جهت دارای ارزش است كه ریشه در مطلوبیت جدی آزادی مغز و روان انسانی در ارتباطات چهارگانه (ارتباط با خدا، با خود، با جهان و با دیگران) دارد. اگر آزادی در ارتباطات چهارگانه به حد رشد برسد، ابتهاج ذاتی و نهایی روح انسان در حیات معقول به وجود خواهد آمد. همان گونه كه میخكوب شدن در گذشته قابل پذیرش نیست، بی توجهی به واقعیات اصیل به بهانه نوخواهی و نوگرایی نیز مورد پذیرش نیست.

این كه روح انسان طالب نوگرایی و نوخواهی است، مربوط به علل زیر می باشد:

الف - برطرف كردن ملالت و یكنواختی در جریان زندگی

ب - احتمال یا یقین به وصول به واقعیات لذت بخش جدیدتر كه عامل سرور و نشاط انسان است.

ج - انسان با نوگرایی می تواند "من" خود را در عرصه پهناور زندگی یا جهان هستی گسترش دهد.

د - آدمی احساس می كند كه با نوگرایی می تواند از استناد اندیشه و معلومات خود به دیگران - یعنی تقلید - رها شود.

آن نوگرایی در هنر اصالت دارد كه مغز و روان انسانی را در ارتباط با خود، با خدا، با دیگران و با جهان آزاد سازد و موجبات ابتهاج ذاتی روح را فراهم آورد.

هنرمندان و ویژگی های آن ها

هنرمندان را می توان به سه دسته تقسیم كرد:

الف - علاقه مندان و عاشقان فعالیت های هنری كه تا حدودی قدرت درك یك اثر هنری را دارند. این گروه هر چند نمی توانند به تحلیل های دقیق پیرامون یك اثر هنری بپردازند، اما به جهت برخورداری از ذوق سلیم، می توانند قضاوت های صحیح پیرامون یك اثر هنری داشته باشند.

ب - هنرمندان حرفه ای كه به خاطر برخورداری از مهارت و هوش و استعداد به هنر اشتغال دارند. گروهی از هنرمندان حرفه ای فقط ابداعات و خلاقیت های محدود دارند و گروهی دیگر دارای منش هنری نیز می باشند. این گروه به خاطر برخورداری از شم هنری، می توانند نوآوری هایی در عرصه هنر داشته باشند.

ج - هنرمندان سازنده و پیشرو كه از فعالیت های مغزی و روانی بسیار قوی در عرصه برخوردارند. این افراد از ویژگی های زیر برخوردارند:

- نبوغ و خلاقیت

- حسن انتخاب

- معلومات لازم و كافی

- دقت و ظرافت در برقرار كردن ارتباط مناسب با آن اثر هنری كه می خواهند خلق كنند.

- قدرت رهایی از اصول تثبیت شده كه مانع نوآوری است.

- آزادی پس از رهایی از اصول تثبیت شده كه موجب خلاقیت می شود.

هنرمند پیشرو كسی است كه استعدادهای نهفته درونی خود را به فعلیت رسانده است.