دکتر احمد احمدی

همسفر

در سال 1360، دانشگاه دهلى استاد جعفرى و بنده را براى شركت در جشنواره ابن سينا به هندوستان دعوت كرده بود. وقتى ايشان را در فرودگاه ديدم، بسيار خوشحال شدم، زيرا مىدانستم سفر پربركتى پيش روی دارم و از محضر ايشان بهرهمند خواهم شد. واقعاً هم همينگونه بود. هر گاه بحثى علمى در هر يك از شاخههاى فقهى، فلسفى، حقوقى، تاريخى، ادبيات، تفسير و امثالهم مطرح مىشد و ايشان در آن به اظهار نظر و بررسى مىپرداخت، به روشنى معلوم بود كه در تمامى اين عرصههاى علمى سِير كرده و مطالعات و تحقيقات ارزشمندى داشته است. در اين سفر، علاوه بر استفاده علمى، ايشان را از لحاظ اخلاقى نيز در مرتبهاى متعالى ديدم.

در ادامه همان سفر به كشمير رفتيم و در ايام تاسوعا و عاشورا در آنجا بوديم. براى هر دوى ما، مشاهده شور و عاطفه و ارادتى كه شيعيان و حتى هندوهاى آن ديار با به راه انداختن دستههاى بزرگ و شورانگيز عزادارى بر اهل بيت و امام حسين(ع) ابراز مىكردند، بسيار جالب و اعجابانگيز بود. استاد جعفرى در آن شهر در يك حسينيهاى براى آنان سخنرانى كردند كه بسيار تحت تأثير قرار گرفتند.

در آن سفر، بنده علاوه بر آنكه از بحثهاى فلسفى، علمى و اخلاقى ايشان بهره فراوان بردم، از رفتار ايشان نيز بهرهمند شدم. ده پانزده روز هم آدم انيس و جليس همديگر باشد، طبيعى است كه زواياى اخلاقى افراد براى يكديگر روشن مىشود.

اين شخصيت بزرگوار، وارد هر حوزه علمى كه مىشود، مىبينيم به آن آشنايى دارد، يا در آن زمينه متخصص است يا مجتهد، اما با همه اين خصوصيات، تواضع ايشان به حدى است كه اصلاً نشان نمىدهد. به ظاهر وقتى با او برخورد مىكنيم، خيال مىكنيم فردى معمولى هستند، اما وقتى عميقاً به شخصيت و رفتار ايشان وارد مىشويد، مىبينيد بسيار فراتر از اينهاست.